مشکلات یک ذهن بیمار

تقریبا مطمئنم که بازی در حال تمام شدن است. بازی زندگی را می گویم. همین که بزند به سر آدم و هیچ دکتری هم سر از سرِّ بیماری در نیاورد یعنی آخر بازی!
خیالتان راحت که هنوز زنده ام و هیچ یک از بیماری های مهلک قرن حاضر هنوز به سراغم نیامده اما از شما چه پنهان مطمئنم mentally ill شده ام. نمونه اش هم همین واژه پریشی چند کلمه قبلی!
سابق بر این ( به جای واژه منحوس سابقاً) تغییر و تعویض کانال زبانی به این راحتی اتفاق نمی افتاد.باید می نشستم و یک فیلم به زبان استعمار پیر می دیدم یا خدای نکرده ، ناپرهیزی کرده و متنی را به زبان استکبار جهانی می خواندم ؛ آن وقت بر اساس میزان تآثیر گذاری این عوامل فساد تا مدتی - از یک ساعت تا یک هفته - در هوای دیگری بودم و هر بار که دهان باز می نمودم ، حرف های English بیرون میدادم.
کمی بعد متوجه شدم در اوج هیجانات مثبت و منفی دیگر زبان مادری به کارم نمی آید وپاسخگوی بیان احساسات لطیفم ! نیست. حقیقتاً از روی جناب فردوسی بزرگ خجالت کشیدم و موضوع را کتمان کردم
پیشتر فهمیده بودم کسی در ذهنم زاده شده که به محض سکوت من ، کارش را آغاز می کند: حرف زدن بی وقفه در ذهنم؛ آن هم به زبان نامأنوس اجنبی! دست بردار نیست. یا حرف می زنم یا حرف می زند...
در حال حاضر هم که مشکل دائمی شده با نمود خارجی...
مشکل حاد بنده از موضعی و موضوعی به دائمی و جامع ارتقا پیدا کرده.
خدا آخر و عاقبت ما را به خیر کند. گویا ترمز بریده ایم. سیم بریده پیدا کردید ما را بی خبر نگذارید...