سه شنبه صبح؛ تازه از خانه خارج شده ایم به سمت محل کار،در ذهن برنامه هزار کار نکرده رژه می رود.تقسیمشان میکنم بین امروز و فردا. در همین افکارم که در رادیو کسی با تمسخر می گوید: " فردا هم که تعطیل است پس کی قرار است کار کنیم؟" از خودم می پرسم فردا مگر تعطیل است؟ 30 دقیقه بعد جوابم را در بخش خلاصه خبرها می گیرم و البته در تلفن های کنایه آمیز مردم! تازه می فهمم که چرا مجری برنامه پس از این همه روز، امروز مرتباً به آلودگی هوا اشاره میکند.
به اداره می رسم.ساعت کار شروع نشده، هنوز آنها که قبل تر به اداره رسیده اند باورشان نشده این خبر غیر مترقبه اما معمولی را... میگویم چرا؟ می گویند مهم نیست، تعطیلی را بچسب. یک هفته است که مدام می گویم این قربان، عید بهتر بود و خیر غدیر که به ما نرسید و آخر 5 شنبه هم عید می شود و ... گویا می خواستند دهان چون منی را ببندند که بازهم 4 و 5 شنبه را مرخصی توفیقی! دادند.
همکارم که می آید با خنده، آلودگی هوا را تبریک می گویمش. هر دو لبخند می زنیم از نوع معنادارش و سکوت می کنیم...
سعی می کنم پروژه ها و نامه های اداری را زودتر سر و سامان بدهم. امروز اگر تمام شود نامه ها 4 روز تأخیر می خورد و مدیر شنبه فقط به مقایسه تاریخ ها می پردازد و موقعیت خطیر امروز را به فراموشی خواهد سپرد.
کسی تماس می گیرد و یادآوری می کند که حتما باید کلاس امروز بعد از ظهر را شرکت کنم (کلاس صبح را به دلیل رتق و فتق امور اداری آخر هفته پیچانیدم). دانشگاه عادی است.یکی می پرسد جشنواره پژوهشی قرار بوده تا فردا برقرار باشد و آن دیگری می پرسد همایش توسعه پایدار که تازه امروز شروع شده و تا فردا ادامه دارد تکلیفش چه می شود و آن سومی از کارگاه می پرسد و ... هیچ کس نیست که جواب دهد... کسی نه به این موضوع فکر کرده و نه حوصله تفکر دارد.
فکر میکنم که به راستی ما دست نوستراداموس را از پشت دستبند زده ایم : دیشب، لابد حدود ساعت 10 شب، شورای تصمیم، به دلیل آلودگی هوای امروز، فردا را تعطیل اعلام کرد....
باشد.قبول . باورم شد همه حرف هایتان را. اما کاش همیشه اینقدر آینده نگر! بودیم
زیر نویس:
ما که این شهر را حتی با دود و دمش رها نخواهیم کرد اما تعطیلات به شما خوش بگذره
به اداره می رسم.ساعت کار شروع نشده، هنوز آنها که قبل تر به اداره رسیده اند باورشان نشده این خبر غیر مترقبه اما معمولی را... میگویم چرا؟ می گویند مهم نیست، تعطیلی را بچسب. یک هفته است که مدام می گویم این قربان، عید بهتر بود و خیر غدیر که به ما نرسید و آخر 5 شنبه هم عید می شود و ... گویا می خواستند دهان چون منی را ببندند که بازهم 4 و 5 شنبه را مرخصی توفیقی! دادند.
همکارم که می آید با خنده، آلودگی هوا را تبریک می گویمش. هر دو لبخند می زنیم از نوع معنادارش و سکوت می کنیم...
سعی می کنم پروژه ها و نامه های اداری را زودتر سر و سامان بدهم. امروز اگر تمام شود نامه ها 4 روز تأخیر می خورد و مدیر شنبه فقط به مقایسه تاریخ ها می پردازد و موقعیت خطیر امروز را به فراموشی خواهد سپرد.
کسی تماس می گیرد و یادآوری می کند که حتما باید کلاس امروز بعد از ظهر را شرکت کنم (کلاس صبح را به دلیل رتق و فتق امور اداری آخر هفته پیچانیدم). دانشگاه عادی است.یکی می پرسد جشنواره پژوهشی قرار بوده تا فردا برقرار باشد و آن دیگری می پرسد همایش توسعه پایدار که تازه امروز شروع شده و تا فردا ادامه دارد تکلیفش چه می شود و آن سومی از کارگاه می پرسد و ... هیچ کس نیست که جواب دهد... کسی نه به این موضوع فکر کرده و نه حوصله تفکر دارد.
فکر میکنم که به راستی ما دست نوستراداموس را از پشت دستبند زده ایم : دیشب، لابد حدود ساعت 10 شب، شورای تصمیم، به دلیل آلودگی هوای امروز، فردا را تعطیل اعلام کرد....
باشد.قبول . باورم شد همه حرف هایتان را. اما کاش همیشه اینقدر آینده نگر! بودیم
زیر نویس:
ما که این شهر را حتی با دود و دمش رها نخواهیم کرد اما تعطیلات به شما خوش بگذره
۱ نظر:
ای بابا این که انقدر تعجب نداره، نگاه کن این هفته 4 شنبه و 5 شنبه رو هم تعطیل کردن دیگه تازه از قبل هم اعلام کردن که شما برنامه ریزی هاتون به هم نریزه، بدجوری داری اخلال گری می کنی ها !!!
ارسال یک نظر