جنگ و دیگر هیچ

امروز ؛ دوباره جنگ!
بچه تر که بودم هرسال همین موقع آسمون دلم برای همه تصاویر توی تی. وی ابری می شد دلم برای خودشون و خانواده شون و معصومیت و نبودنشون و ... پر می کشید. بعد از آژانس شیشه ای که هر سال همین موقع یادم می افتاد به عباس ها و کاظم ها و دوستان پدرم و پدران دوستانم و ...
بعد ها یاد گرفتم که :"هرکه را اسرار حق آموختند........... مهر کردند و دهانش دوختند" يعني چه . و این یعنی هر رزمنده ای رو که توی جایگاه خودش نبود و رفتارش با معیارهای انسانی ( و نه تازه، اسلامی)  یه دنیا تفاوت داشت؛؛ باید حسابش رو جدا کرد از عباس ها و کاظم ها. و شروع کردم به حذف افراد تا تصورم از جبهه و آدم هاش، خالص بمونه.
این روزها صندوقچه ای دارم با عباس ها و کاظم ها دوستان پدرم و پدران دوستانم و گروهی که بی آنکه بدانند خودم را دوستشان می دانم.در صندوقم را قفل زده ام که همت ها، باکری ها و مهدی چمران را درآن نبینند. دوستانم را در دنیای بیرون دیگر نه نیازی است و نه مجالی.این جا بمانند تا چشم نامحرم نبیندشان و بمانند برای روزهای مبارک آینده بهتر است!

******

حتی اگر بچه اواخر جنگ باشم این حق رو دارم که ادعا کنم جنگ، کودکی ام را گرفت. که صدای موشک ها آرامش مادرم و پس از آن، مرا را بهم زد؛ که آشفتگی های پس از آن، تحریم ها، سختی ها، افسردگی ها کودکی ام را رنگ دیگر زد.که پدرها را گرفت و مادرها را در عزای غم دایی نشاند.

ما بزرگ شدیم و حالا دوستان چنان از جنگ می گویند انگار سراسر شادی بوده! یکی از آثار این جنگ را در تهران، زیر پل سیدخندان، تازه از بین برده اند و من هنوز هم هروقت از کنار جای خالی اش رد می شوم مثل کودکی تخیل رنج ساکنین آن رهایم نمی کند.

***

گوینده برنامه" جوان ایرانی سلام" رادیو آغاز هفته دفاع مقدس را تبریک! گفت.لحنش این قدر شاد بود که انگار آرزو می کرد به جای تبریک سالروزش، آغاز خودش را تبریک بگوید.

نمی دانم شاید برای گروهی خاطره جنگ شادی آور باشد، برای من که نیست...

جای همه شهدا.... سبز

زیر نویس:
تحمل هیچ فیلم رزمی - دفاعی را از تی. وی ندارم. حتی آژانس را. مغرم عادت کرده هرچه از آن پرده ببیند تصویر به عکس کند.
هیچ نبیند بهتر است.