هر سال این موقع که می شود - به خصوص دو - سه سال گذشته- با دیدن این همه مستند و فیلم و مصاحبه و ویژه برنامه از جنگ و آدم هایش، باید بگردم به دنبال مخاطب خاص و فکر کنم واقعا منظور همه این آدم هایی که می آیند و می روند و حرف می زنند چیست یا بهتر بگویم کیست؟! .نمی دانم آیا همه آن ها که به جایی رسیده اند و به عبارتی ، به نوعی از مردم عادی جدا شده اند نباید مخاطبان واقعی این برنامه ها باشند؟؟
معنای آن بنرهای آویزان از در و دیوار شهر که با عبارت آزار دهنده " ما رفتیم برای... " آغاز می شود را نمی فهمم. و همین طوز معنای نگاه های مبهوت آن همه فرمانده ی جنگ را که زل زده اند به عابران سر به هوای شهر...
نمی فهمم که مخاطب کلامشان و از همه بدتر سوالشان آیا منم یا کسی دیگر
و از همه این ها مهمتر آیا از خودشان هم سوال می کنند؟ و جواب سوال هایشان با جوابی که سال ها قبل داده اند یکی می شود یا نه؟
دوست دارم همه این ها که در باره آگاه بودن مرده ها می گویند دروغ باشد. اصلا دوست ندارم باور کنم بیچاره ها مجبور باشند این همه واقعیت تلخ ، این همه سواستفاده،لجبازی، خیانت و خیلی چیزهای دیگر را ببینند و هیچ کاری از دستشان بر نیاید. خیلی ناراحت کننده می شود که هر روز شاهد بحران، افسردگی ، استیصال و غم آدم هایی باشی که روزگاری حاضر شدی به خاطر شادی نامعلومشان - که مطمئن بودی به دست خواهد امد- از عزیزترین دارایی هایت بگذری، حتی از همه آن ها، حتی از جانت...
دوست ندارم به این فکر کنم که اگر همه آن آدم ها باز گردند درگیر چه سوال هایی خواهند شد و برای چند پرسش پاسخ قانع کننده خواهند داشت اما ....
ایمان دارم خیلی از آن ها اگر همه این ناملایمات کشف شده در طی این سی و چند سال،همه تجربیات و مشاهدات و متألمات این روزهایمان را یک دفعه و ناگهانی در برابرشان می دیدند و درک می کردند باز هم به ناچار به همان راهی می رفتند که رفتند. شاید نه با امید ساخت آینده ای بهتر ؛ اما قطعا با رویای جلوگیری از فاجعه ای بزرگتر...
زیر نویس:
نمی دانم چرا چند سالی است بعضی ها اصرار دارند همه دغدغه شهدا را اسلام معرفی کنند و نه ایران. اما اگر حرفشان سندیت داشت باید می توانستند در همان سال ها نیرو بسیج کنند به سایر بلاد کفر و اسلام را رواج دهند. دیگر چه نیازی بود به راه افتادن جنگی که اول از همه ایرانیتش به خطر افتاده بود و نه اسلامیتش ؟
معنای آن بنرهای آویزان از در و دیوار شهر که با عبارت آزار دهنده " ما رفتیم برای... " آغاز می شود را نمی فهمم. و همین طوز معنای نگاه های مبهوت آن همه فرمانده ی جنگ را که زل زده اند به عابران سر به هوای شهر...
نمی فهمم که مخاطب کلامشان و از همه بدتر سوالشان آیا منم یا کسی دیگر
و از همه این ها مهمتر آیا از خودشان هم سوال می کنند؟ و جواب سوال هایشان با جوابی که سال ها قبل داده اند یکی می شود یا نه؟
دوست دارم همه این ها که در باره آگاه بودن مرده ها می گویند دروغ باشد. اصلا دوست ندارم باور کنم بیچاره ها مجبور باشند این همه واقعیت تلخ ، این همه سواستفاده،لجبازی، خیانت و خیلی چیزهای دیگر را ببینند و هیچ کاری از دستشان بر نیاید. خیلی ناراحت کننده می شود که هر روز شاهد بحران، افسردگی ، استیصال و غم آدم هایی باشی که روزگاری حاضر شدی به خاطر شادی نامعلومشان - که مطمئن بودی به دست خواهد امد- از عزیزترین دارایی هایت بگذری، حتی از همه آن ها، حتی از جانت...
دوست ندارم به این فکر کنم که اگر همه آن آدم ها باز گردند درگیر چه سوال هایی خواهند شد و برای چند پرسش پاسخ قانع کننده خواهند داشت اما ....
ایمان دارم خیلی از آن ها اگر همه این ناملایمات کشف شده در طی این سی و چند سال،همه تجربیات و مشاهدات و متألمات این روزهایمان را یک دفعه و ناگهانی در برابرشان می دیدند و درک می کردند باز هم به ناچار به همان راهی می رفتند که رفتند. شاید نه با امید ساخت آینده ای بهتر ؛ اما قطعا با رویای جلوگیری از فاجعه ای بزرگتر...
زیر نویس:
نمی دانم چرا چند سالی است بعضی ها اصرار دارند همه دغدغه شهدا را اسلام معرفی کنند و نه ایران. اما اگر حرفشان سندیت داشت باید می توانستند در همان سال ها نیرو بسیج کنند به سایر بلاد کفر و اسلام را رواج دهند. دیگر چه نیازی بود به راه افتادن جنگی که اول از همه ایرانیتش به خطر افتاده بود و نه اسلامیتش ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر